mikrofilmów i znalazła akt urodzenia Michaela Gradyego.

Dojechali do Guadalupe tuż przed dziesiątą, niebezpiecznie
- Nie, to szeryf i mój brat... - Jaki to miało sens? Podniosła jasne oczy i spojrzała na kobietę. - Ja nie. Uśmiech zagościł na twarzy Sunny. - Ale twój ojciec uwielbiał twoją siostrę i teraz czuje się tak, jakby stracił część własnej duszy. Musi kogoś winić. - Chyba... chyba tak. - Cassidy przebiegł dreszcz. Spojrzała w intensywnie brązowe oczy Sunny. - Wejdź, proszę. W środku barak był tak samo zniszczony jak na zewnątrz. Na linoleum jaśniała wydeptana ścieżka, a wykładzina była cienka i brudna. Cassidy nie mogła sobie wyobrazić Briga - wolnego, dzikiego i zbuntowanego - mieszkającego tutaj, w tej klitce. Z radia przy zlewie płynęła muzyka gospel. Sunny ją wyłączyła. - Chcesz coś o nim wiedzieć? - Sunny podeszła do plastykowego krzesła przy stole. - O Brigu. - Tak. Oczy Sunny rozbłysły. - Wszyscy chyba chcemy. Nie zadzwonił, nie pisał i jest gdzieś daleko. Może już nie żyje. Nie potrafię powiedzieć. - Żyje. - Cassidy nie była w stanie uwierzyć, że Brig nie żyje. - Mam nadzieję, że jest tak jak mówisz. - Znowu uśmiechnęła się ze smutkiem. - Ale widzę nad nim wielki ból i... - potrząsnęła głową - ...i śmierć. Ogień i wodę. - Proszę posłuchać, nie wiem nic o pani wizjach, ani nie rozumiem ich znaczenia. Przyjechałam tutaj, bo chciałam, dowiedzieć się, czy wszystko w porządku z Brigiem, więc jeżeli będzie pani miała od niego jakieś wieści... Oj! Sunny nagle pochyliła się i złapała Cassidy za zdrową rękę. Ścisnęła ją kościstymi palcami i zamknęła oczy. Dziewczyna chciała uciec, wyrwać rękę, ale nie miała odwagi się poruszyć. Ciemnooka kobieta zaczęła wpatrywać się w dal przez ramię Cassidy widząc coś, czego nie mogli widzieć inni. Cassidy przeszły ciarki. Zagryzła dolną wargę. Ta kobieta była całkiem inna niż jej synowie. Była obezwładniająca. Na dworze zerwał się wiatr i szyld reklamujący czytanie z dłoni głośno zaskrzypiał. Cassidy zamarło serce. Sunny westchnęła. - Ja... zawsze będę wierzyć, że Brig żyje - oznajmiła Cassidy, uwalniając rękę. - Żyje i nic mu nie jest. Wróci do Prosperity i udowodni, że jest niewinny. Sunny spojrzała na nią zmęczonymi brązowymi oczami. - W przyszłości widzę tylko ból. - Kobieta nagle posmutniała. - Ból i śmierć. I ty będziesz tego przyczyną, Cassidy Buchanan. - Nie... - Cassidy była już przy drzwiach. Źle zrobiła, że tu przyszła. Szeryf miał rację. Sunny powinno się zamknąć w zakładzie dla psychicznie chorych, żeby opowiadała o swoich wizjach innym pacjentom. - Proszę powiedzieć Brigowi, że mi na nim zależy i że chciałabym wiedzieć, czy wszystko w porządku i... - To już zapisane. Wyjdziesz za mojego syna. - Wyjdę za niego? - powtórzyła Cassidy. - Ale przecież wyjechał. Mówiła pani nawet, że może nie żyje. - Chwyciła za klamkę i mocno pociągnęła. Podmuch wiatru wyrwał jej drzwi z ręki. Z hukiem uderzyły o ścianę. - Nie mówię o Brigu. - C...co? Nie o Brigu? Mówiła z przekonaniem. Cassidy zeskoczyła z prymitywnego stopnia i pobiegła do samochodu matki, ale głos Sunny podążał za nią niczym cień, którego nie można się pozbyć. - Cassidy Buchanan. - Głos unosił się na wietrze. - Wyjdziesz za mojego syna. O Boże, nie! Zabierz mnie stąd! Cassidy zaczęła gorączkowo szukać kluczyków. - Kiedyś, córko, zostaniesz żoną Chase’a.
zasad, na których opierało się jej feministyczne ego, została opluta.
oczywiście nie prowadził gabinetu dla pacjentów - był przecież
poczuć męską, podniecającą szorstkość skóry na swojej dłoni.
- Wykruszyła się ta wykuta wnęka, na której była oparta kładka -
bandyty nie miała już szans na nic. Mógłby interweniować - może
Gallaghera.

Jego dłoń trzymająca kluczyki zamarła tuż przed stacyjką. Diaz
458
- Przepraszam za najście - odchrząknął. - Ale ja... Czy pani Milla
- Minutę temu o mało nie zginąłeś z jej ręki.
wysiądzie?

potem nagle zaczął tak łaskotać, że z krzykiem i śmiechem uciekła na swoje łóżko.
- Nie zamierzam cię prosić. Przestań ze mną grać w kotka i myszkę. Spurpurowiała.
I dla niego, i dla Becky zaświtała teraz nadzieja.
Westland.
funtów?
gwiazdek.
metr, otwierano małe drzwiczki, przez które damy - przebrane w stroje i czepki kąpielowe -
chciał jej pomóc.
wyjaśnił - w spisek przeciwko carowi.
- Zróbcie z nim porządek raz na zawsze! - wrzasnął Michaił do Kozaków.
wyjścia, a poza tym pozostawał w jak najlepszych stosunkach z tą kruczowłosą, posągowo
Nikt w całym westybulu nie pragnął wygranej bardziej od niego. Postanowił sobie już,
ręku. Gdy szła do swojego pokoju, żeby się jakoś ogarnąć po kuchennych i miłosnych
- Każdy lubi co innego - odparła, wsuwając palce w pętelkę.
zamieszkał. Najpierw się prześpi, a potem pośle po Evę, żeby uleczyć zranioną próżność.